Powłoki

Malowanie i aranżacje kolorystyczne budynków i obiektów figuratywnych znane są od czasów starożytnych. Służyły one (i nadal służą) jako sposób dekoracji oraz jako warstwa ochronna i ścieralna. W ostatnich dziesięcioleciach wzrosło znaczenie funkcji ochronnej w związku ze szkodami pogodowymi powodowanymi przez emisje szkodliwych substancji.

Międzynarodowa Karta Ochrony i Odnowy Zabytków i Miejsc (zwana dalej "Kartą Wenecką"), przyjęta w 1964 r., stanowi wiążącą podstawę do zajmowania się zabytkami historycznymi na poziomie międzynarodowym. Stanowi ona główną instrukcję dla wszystkich osób zaangażowanych w ochronę zabytków i określa między innymi wymagania dotyczące materiałów budowlanych, które mają być stosowane. Zaleca, by nowoczesne techniki konserwacji i budowy były stosowane (tylko) w celu zabezpieczenia pomnika, jeżeli techniki tradycyjne okażą się niewystarczające, a skuteczność nowoczesnych technik konserwacji i budowy została naukowo udowodniona i sprawdzona na podstawie praktycznych doświadczeń (art. 10).

W odniesieniu do materiałów budowlanych i środków ochrony budynków wymóg ten wyjaśnia, dlaczego przy konserwacji zabytków często preferuje się spoiwa stosowane historycznie, a nie na przykład nowe, "nowoczesne" spoiwa. Ponadto Karta Wenecka wymaga:

• odwracalności (każdy środek stanowi interwencję w substancję oryginalną, musi być zatem ograniczony do minimum i w miarę możliwości "nadający się do naprawy" lub "zdolny do pielęgnacyjnego powtórzenia ingerencji konserwatorskiej".
• autentyczności ("autentyczność" pomnika powinna być w jak najmniejszym stopniu zaburzona przez środek). Często istnieje konflikt celów między tymi "założeniami co do ochrony zabytków" a optymalnymi rozwiązaniami technicznymi. Ponadto kwestia właściwości technicznych niektórych materiałów lub spoiw może powodować konflikty.