©

To warto wiedzieć o termorenowacji

Życzymy przyjemnej lektury!

Warto wiedzieć

  • Izolacja wewnętrzna jest alternatywą lub uzupełnieniem dla późniejszej izolacji zewnętrznej lub rdzeniowej. O ile w przypadku gdy ściany nośne tych systemów znajdują się po ciepłej stronie izolacji, tzn. są na ogół bezkrytyczne z punktu widzenia fizyki budynku, w przypadku izolacji wewnętrznych możliwość lub ryzyko kondensacji pary wodnej muszą być zawsze brane pod uwagę. Istnieją zazwyczaj dwa zasadnicze powody, dla których należy stosować izolację wewnętrzną i poprawiać izolację cieplną:
  • Pozostałe wymienione opcje rozmieszczenia warstw izolacji cieplnej są albo wykluczone, albo niewystarczające. Na przykład izolacja wewnętrzna jest często jedynym sposobem ograniczenia strat ciepła transmisyjnego w używanych i ogrzewanych istniejących budynkach, w których zmiany konstrukcyjne widoku elewacji są niedozwolone, niepożądane lub nieekonomiczne.
  • Całe budynki lub poszczególne pomieszczenia są używane i ogrzewane tylko sporadycznie. Dotyczy to na przykład sal konferencyjnych, sal balowych oraz hal sportowych i hobbystycznych. Izolacja wewnętrzna oferuje tu decydujące zalety energetyczne. Szybkie i efektywne ogrzewanie jest możliwe, ponieważ pełne ściany zewnętrzne nie muszą być ogrzewane ze względu na izolację od wewnątrz.

Architekci i inżynierowie przeszkoleni przed lub w trakcie lat 90-tych często kojarzą izolację wewnętrzną z uszkodzeniami konstrukcyjnymi. W ówczesnym nauczaniu wykorzystano obliczenia porównawcze zewnętrznych i wewnętrznych izolowanych konstrukcji ściennych metodą Glasera w celu podniesienia świadomości problemu kondensacji pary wodnej w konstrukcjach z izolacją wewnętrzną. Oferowane wówczas rozwiązanie to: szczególnie staranne planowanie i skrupulatne wykonanie izolacji wewnętrznej tylko w połączeniu z wewnętrzną barierą paroizolacyjną.

Jednak połączenia i przenikanie elementów oraz odkształcenia (np. głowice belek stropów drewnianych) stanowią trudne do rozwiązania problemy. Pozytywny efekt zapobiegania dyfuzji pary wodnej do wnętrza elementu, a tym samym kondensacji przez folie lub paroizolacje, jest równoważony na przykład zmniejszeniem możliwości osuszania wilgoci przedostającej się z zewnątrz. Letni proces suszenia konstrukcji narażonej na działanie deszczu w kierunku wnętrza budynku jest utrudniony przez warstwy składowe o wysokim oporze dyfuzyjnym pary wodnej, które mogą prowadzić do akumulacji wilgoci w przekroju ściany.

W przeciwieństwie do konstrukcji systemowych z paroizolacją, właściwości kapilarnych systemów izolacji wewnętrznej, dzięki zachowaniu potencjału suszenia, pozwalają na długotrwałe schnięcie, nawet już uszkodzonych elementów. Akceptowane jest tworzenie się kondensatu, ponieważ aktywność kapilarna zapewnia szybką i rozległą recyrkulację wilgoci przez cały rok. W ciągu ostatniej dekady grupa "kapilarno-aktywnych materiałów izolacyjnych" do izolacji wnętrz okazała się "najbezpieczniejsza w użyciu".

Dowodem na to są wielowymiarowe programy obliczeniowe, które są dostępne od kilku lat i obecnie są bardzo dobrze skalibrowane, a za pomocą których można symulować termiczne i higroskopijne właściwości konstrukcji fasadowych.

  • Systemy paroizolacyjne
  • Systemy aktywne kapilarnie
  • Wskazówki na temat wyboru systemu
  • Wymagania odnośnie do sposobu stosowania
  • Wewnętrzna izolacja termiczna elementów stykających się z gruntem
  • Niemieckie przepisy o ochronie cieplnej (WSchV) i oszczędności energii (EnEV)
  • Wymagania stawiane w EnEV (Niemcy)
  • Deklaracja przedsiębiorcy w sprawie przestrzegania wymogów EnEV (Niemcy)
  • Gazy cieplarniane
  • Współczynnik przenikania ciepła (U) / rezystancja cieplna (współczynnik R)
  • Opór przepływu ciepła (R si i R se)
  • Opór przenikania ciepła (R T)
  • Obliczanie współczynnika U [iQ-Lator]
  • Podstawy programu iQ-Lator