rcc heritage buildings

W wielu zabytkowych budynkach charakterystycznym elementem projektu elewacji jest nieotynkowana cegła. Tutaj ważne jest, aby znaleźć zdrową równowagę pomiędzy renowacją i odbudową. Co do zasady, prace związane z czyszczeniem muszą być zaplanowane i zweryfikowane na przykładowych powierzchniach. W większości przypadków dopiero potem można ustalić, które cegły należy wymienić, a które i w jakim zakresie odtworzyć.Naprawa spękanych, zmurszałych, a nawet już zwietrzałychspoin jest w przypadku takich elewacji regułą. Nowoczesna zaprawa może być dostosowana do historycznych murów, a zaprawa może być projektowana w oparciu o tradycyjne, historyczne metody. Po dokładnym rozważeniu zalet i wad powłoki hydrofobowe mogą być również testowane pod kątem ich przydatności, a w razie potrzeby nawet dostosowywane do wymaganego stopnia hydrofobowości, tak aby dostępny był wystarczający potencjał ponownego suszenia. Znakomitymi przykładami naszego doświadczenia w tej dziedzinie są Zamek Krzyżacki w Malborku czy Kaispeicher B (obecnie Muzeum Morskie w Hamburgu), które są wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Niezależnie od tego, czy jest otynkowany czy z widocznym budulcem, cokół jest jednym z najbardziej obciążonych elementów budynku.

Głównymi negatywnymi zmiennymi wpływającymi negatywnie na stan cokołu są rosnąca wilgotność i słona woda rozpryskowa. Uszkodzona lub brakująca hydroizolacja może spowodować znaczne szkody, począwszy od poziomu zawilgocenia i wykwitów solnych, a skończywszy na masowych odpryskach tynku. Często szkody nie ograniczają się wyłącznie do obszaru zewnętrznego. Wilgoć wchodząca do wnętrza cokołu kapilarami i dyfuzyjnie może przedostać się do wnętrza ściany i jest uwalniana do pomieszczenia. Chociaż z biegiem czasu powstaje równowaga pomiędzy wchłanianiem i uwalnianiem wilgoci przez ścianę, to nie oznacza to, że nie dojdzie do żadnych uszkodzeń. Jednolity przepływ wilgoci przez ścianę obciąża materiały budowlane i prowadzi do stałego wzrostu osadów soli i wzrostu wilgotności powietrza w pomieszczeniach. Skutkiem tego mogą być nie tylko nieprzyjemne zapachy, ale również uszkodzenia historycznych powierzchni ścian wewnętrznych lub wyposażenia.

W ramach planowania technicznego Remmers jest w stanie szczegółowo zbadać takie przepływy wilgoci i w razie potrzeby przeprowadzić ich symulację, aby móc zalecić odpowiednie zabiegi ochronne materiału budowlanego.

Historyczne zaprawy murarskie niekiedy nie spełniają już dzisiejszych wymogów użytkowych i bezpieczeństwa, jednak trudno jest ocenić ich wytrzymałość, ponieważ wiedza na temat starych zapraw i ich receptur jest zazwyczaj bardzo ograniczona.

Jednocześnie tynki i zaprawy w widoczny sposób kształtują charakter naszych budynków i są cennym świadectwem historycznych materiałów budowlanych i technologii budowlanych. Celem renowacji lub naprawy wielu zabytkowych budynków jest zatem jak najdalej idące zachowanie oryginalnej substancji oraz produkcja zapraw i tynków zastępczych lub rekonstrukcyjnych, które odtwarzają wszystkie właściwości zabytkowej zaprawy, odzyskują dawno miniony stan, naśladują jej formę i funkcję oraz wykorzystują oryginalne materiały i techniki, aby to osiągnąć.Remmers Fachplanung może w tym pomóc: Istniejące stare zaprawy są analizowane i dostosowywane do każdego konkretnego obiektu, aby jak najbardziej zbliżyć się do nich pod względem formy i funkcji. Technologię analityczną zapewnia akredytowany Instytut Analityki Bernharda Remmersa. Interpretacja wyników analizy odbywa się w ścisłej współpracy z ekspertami z działów technologii zapraw Remmers GmbH, którzy również odtwarzają oryginalne wyniki. Decyzję podejmuje właściciel budynku i ochrona zabytków, po wyprodukowaniu próbek na obiekcie.

Barwy i aranżacje kolorystyczne na budynkach i obiektach figuratywnych znane są od starożytności. Służyły one (i służą) z jednej strony jako element dekoracyjny, a z drugiej jako warstwa ochronna i ścieralna. Ze względu na uszkodzenia spowodowane przez imisje zanieczyszczeń spowodowane warunkami atmosferycznymi, w ostatnich dziesięcioleciach wzrosło znaczenie funkcji ochronnych - szczególnie przeciw do szkodliwej dla budynków wilgoci.Dostępne obecnie spoiwa do powłok malarskich oferują w zasadzie możliwość znalezienia kompromisu między podstawowymi celami konserwacji a rozwiązaniami optymalnymi pod względem technicznym. Powłoki na bazie wapna są tu często odpowiednim materiałem. W ciągu ostatnich 20 lat możliwe było opracowanie systemów farb wapiennych produkowanych w oparciu o wapno modyfikowane wyłacznie mechanicznie, które wykazują znacznie lepszą odporność na warunki atmosferyczne niż "normalne" systemy wapienne. Techniczne optimum można najlepiej osiągnąć za pomocą wysokiej jakości systemów farb z żywic silikonowych, które obecnie oferują ogromne możliwości twórcze. Gdzieś pomiędzy nimi znajdują się krzemiany i farby mineralne, których stosowanie należy starannie rozważyć pod kątem możliwych zalet i wad.

Brak lub niewystarczające uszczelnienie powierzchni mających kontakt z gruntem stanowi częsty problem także lub nawet szczególnie w przypadku budynków historycznych. Może to prowadzić do intensywnego pochłaniania i transportu wilgoci przez dostępne materiały budowlane. Wilgotność przekraczająca "normalną" zawartość wilgoci w stanie równowagi na ogół nie sprzyja żadnemu rodzajowi materiału budowlanego. Zmniejszenie zawartości wilgoci jest więc w takich przypadkach zawsze rozsądnym celem naprawy i nie tylko zwiększa trwałość zabiegów naprawczych, ale może również znacznie spowolnić dalsze zwietrzanie zabytkowej substancji budowlanej. Trudno jest jednak stosować na obiektach zabytkowych nowoczesne produkty hydroizolacyjne na bazie bitumu. Ten rodzaj materiału jest trudno odwracalny i nie pasuje do historycznych budynków w ich całym wymiarze materialnym.

Z drugiej strony, mineralne systemy hydroizolacyjne, które w ostatnich latach były sukcesywnie rozwijane, robią to bardzo dobrze! Za pomocą kilku projektowych "sztuczek", może być nawet możliwe stworzenie odwracalnego rozwiązania.

Remmers jest absolutnym specjalistą w produkcji środków do konserwacji kamienia i wszelkich produktów dodatkowych . Produkty te są używane na całym świecie w najcenniejszych dobrach kultury. Nie jest to jednak możliwe bez planowania, choć rzadko stosuje się tu zwykłe badania strukturalne. W większości przypadków są to badania specjalne, które muszą być starannie zaplanowane, przeprowadzone i zinterpretowane. Typowo dla siebie zespół Remmers Fachplanung opanował tę dziedzinę w sposób kompleksowy.

Wzrost wiedzy na temat starzenia się i rozkładu kamienia naturalnego w ostatnich dziesięcioleciach doprowadził nie tylko do powstania dojrzałych technologii odsalania, konsolidacji i redukcji pęcznienia kamienia naturalnego, ale doprowadził również do dalszego rozwoju wymogów w zakresie ochrony zabytków. Podczas gdy wcześniejsze cele konserwatorskie koncentrowały się przede wszystkim na przywróceniu pierwotnego stanu w sensie rekonstrukcji estetycznej, dziś zajmują się one przede wszystkim ochroną i zachowaniem pierwotnej substancji budowlanej, z jej lokalną siłą historycznego przekazu. Zrozumiałe jest, że takie podejście nie ma znaczącego wpływu na stosowane materiały budowlane i technologie przetwarzania. W wielu przypadkach objętość materiału zmniejszyła się, ale wzrosły wymagania jakościowe. W ten sposób interwencja w oryginalną substancję może być dziś często przeprowadzana znacznie łagodniej niż w przeszłości. Jednym z przykładów jest stosowanie "rozciągalnych do zera" zapraw do wzmacniania kamienia. To z kolei prawie automatycznie prowadzi do zapotrzebowania na stabilizację pierwotnej substancji, na której ma być wykonana aplikacja. W ten sposób różne działania konserwacyjne i naprawcze są wzajemnie od sebie zależne. Bardziej niż w przeszłości wymaga to reakcji na indywidualne mechanizmy i formy uszkodzeń. Remmers Fachplanung jest do tego odpowiednim partnerem.

Znajomość nośności zabytkowego muru w celu ochrony i rekonstrukcji starych budynków ma ogromne znaczenie. Elementy nośne historycznych budynków, takie jak mury i filary, często składają się z podwójnej skorupy kamienia naturalnego lub ceglanego muru. Podczas gdy skorupy zewnętrzne są murowane "schludnie", we wnętrzu znajduje się przeważnie "wypełnienie nasypowe" z kawałków kamieni i duża porcja zaprawy murarskiej. Oprócz właściwości wytrzymałościowych i deformacyjnych kamienia i zaprawy, na zachowanie nośności wpływa również wiele innych czynników.Wybór odpowiedniej zaprawy do wzmocnienia takich elementów konstrukcyjnych lub ocena przydatności wzmacniaczy do zwiększenia nośności sklepień wymaga wysokiego poziomu kompetencji specjalistycznych, które Remmers Fachplanung był w stanie zademonstrować na przestrzeni lat w całej serii projektów, w tym w kościele św. Piotra w Kolonii, czy w Aachen, w kościele Grobu Świętego.

Ilość stosowanych obecnie metod czyszczenia historycznych powierzchni jest niezliczona: począwszy od procesów czyszczenia na sucho i na mokro, poprzez chemikalia, techniki wysokociśnieniowe i niskociśnieniowe, techniki specjalne, takie jak "gommage" i systemy czyszczenia strumieniowo-ściernego, aż po czyszczenie laserem.

Żaden z tych systemów nie jest jednak systematycznie stosowany do czyszczenia większych obszarów wnętrza zabytkowych budynków. Albo trzeba zużywać dużo wody, albo wytwarzać dużo pyłu. Niektóre wnętrza zostały jednak oczyszczone przy użyciu takich metod, a sam proces poprzedzało usunięcie wszystkich mebli i staranne pokrycie wrażliwych miejsc folią z tworzywa sztucznego lub nawet ustawienie prawie hermetycznych namiotów, przez co koszty zostały podniesione do niekiedy niedopuszczalnych poziomów.

Czyszczenie laserowe jest coraz częściej stosowane do czyszczenia zdobień architektonicznych, ale w przypadku dużych, płaskich powierzchni stosunek ceny do wydajności jest nadal zbyt niekorzystny. Ponadto w niektórych przypadkach dochodzi do niedopuszczalnych zmian koloru w wyniku interakcji wysokoenergetycznej wiązki laserowej z kolorowymi elementami, takimi jak glaukonit zawarty w niektórych materiałach budowlanych. Wszystkich tych problemów można uniknąć poprzez zastosowanie peel-offów na bazie kauczuku naturalnego. Remmers Fachplanung proponuje więc oczyszczanie tą metodą cennych historycznie powierzchni we wnętrzach budynków, przy czym podczas prac może być kontynuwwana prawie niezaburzona eksploatacja pomieszczeń.

Szczególnym przykładem dobrze zaplanowanych i przeprowadzonych nowoczesnych technik konserwacji są ręcznie malowane dachówki 1200-letniej karolińskiej bazyliki Einhards w Steinbach w Hesji Odenwald, pochodzącej z końca XII wieku. W toku doskonałej współpracy pomiędzy firmą konserwatorską i głównym konserwatorem dachówki zostały najpierw skatalogowane i odwzorowane w celu klasyfikacji ich stanu. Dachówki, które zebrano w koszach siatkowych, przetrzymywano w wannie zanurzeniowej o poj. 100 m³, zbudowanej na miejscu w celu wypłukania wcześniejszego, nieodpowiedniego środka konserwującego.

Po oczyszczeniu wanna została zadaszona, aby wysuszyć dachówki przez okres około pół roku. Następnie dokonano konsolidacji za pomocą estrów kwasu krzemowego KSE 300, również w zbiorniku zanurzeniowym. Wykorzystując parametry uzyskane wcześniej z eksperymentów, zaplanowano okna czasowe dla procesów roboczych i podjęto odpowiednie środki ostrożności.

Po zakończeniu procesu impregnacji i reakcji bazylika mogła zostać ponownie przykryta wzmocnionymi dachówkami.

Einige der hölzernen Rosetten, Drachen und Maskarone waren so stark verwittert und zerstört, dass es notwendig wurde, ihre Formen und Strukturen zu rekonstruieren. Es galt eine Methode zu finden, die das originale Material dieser verzierenden Bauelemente so weitgehend wie möglich erhält. Das Dachgebälk wurde vorbeugend gegen holzzerstörende Insekten imprägniert. Weitere Schutzmaßnahmen wurden für die Imprägnierung der Holzkonstruktion entwickelt. Die Verbrettungen und der Fußboden wurden mit dem farblosen Hartwachs-Öl aufgefrischt und geschützt. Zum Abschluss soll auch noch die Fassade renoviert werden.

Fazit: Der Wang-Tempel ist in mehrfacher Hinsicht ein so außergewöhnliches Bauwerk, dass es alle Mühe und Sorgfalt wert ist, es den nachfolgenden Generationen so weitgehend wie möglich im originalgetreuen Zustand zu erhalten.

Dies ist nur ein Beispiel für die Herausforderungen, die die Restaurierung historischer Holzkonstruktionen mit sich bringen kann. Hier gilt es ebenso, wie bei allen anderen Arten von erhaltungswürdigen Baustoffen, Fachwissen über die zerstörenden Umwelteinflüsse und die Kenntnis moderner Konservierungs- und Schutzmethoden zusammenfließen zu lassen.

Rysy w murze pojawiają się z coraz częściej - zależnie od wieku budynku. Mogą one mieć wiele przyczyn. Obciążenia termiczne, osiadanie fundamentów i wibracje to tylko niektóre z nich. Bez względu na przyczynę danego przypadku - pęknięcie w murze jest zawsze poważnym zaburzeniem systemu statycznego i powinno być naprawione, aby nie powodować dalszych uszkodzeń.

Jeszcze kilka lat temu naprawa rys w murze polegała zawsze na wymianie spękanych cegieł i przywracaniu nośnych wiązań murarskich poprzez ich ponowną obróbkę. W praktyce oznaczało to usunięcie jednej lub dwóch cegieł z prawej i lewej strony rysy i wbudowaniwe ich na nowo po usunięciu starej zaprawy. Po wykonaniu zabiegu takie miejsca często były łatwo rozpoznawalne, a w wielu przypadkach przywrócenie pierwotnej nośności było niewystarczające.

Od czasu wprowadzenia tzw. systemów kotew spiralnych, elementy murowane mogą być łączone ze sobą w prosty i wysoce efektywny sposób, tak aby pierwotne wiązanie zostało niezawodnie przywrócone. Spiralne kotwy powodują minimalną ingerencję w mur, który ma być naprawiany, ponieważ są wbudowywane w spoiny. Nawet pęknięte cegły mogą być ponownie wykorzystane. Jest to jeden z powodów, dla których kotwy spiralne cieszą się dużą akceptacją w dziedzinie ochrony zabytków. Rysy na elewacjach, jak również w obszarze nadproży, otworów lub łuków mogą być skutecznie naprawiane, przy minimum inwazyjności.

Jeżeli części budynków, figury, balustrady, elementy stiukowe itp. mają lub muszą zostać powielone, na przykład w celu ochrony oryginałów przed wpływem czynników atmosferycznych lub zastąpienia powtarzających się elementów, które zostały częściowo zniszczone, zachowane oryginały mogą zostać powielone.

Do rzeczywistej rekonstrukcji potrzebne są masy do wycisków, które są w stanie odtworzyć szczegóły oryginału aż po najdrobniejsze struktury powierzchni. Ponadto należy przygotować zaprawy specjalne, korzystne i kompensowane skurczowo, które mogą to samo robić i które są optycznie odpowiednie do reprodukcji danego materiału budowlanego.

W przypadku ciągniętych elementów stiukowych procedura jest zupełnie inna. Po usunięciu kształtu oryginału i wykonaniu odpowiedniego szablonu potrzebne są zaprawy, szczególnie w przypadku sztukaterii zewnętrznej, które są jak najbardziej zbliżone do właściwości aplikacyjnych wcześniej stosowanych zapraw gipsowych, ale które mają znacznie większą odporność na warunki atmosferyczne niż te.