Zdatne do tworzenia wzorów, odporne na promieniowanie UV, redukujące hałas kroków, bezspoinowe i odporne - takie były wymagania dotyczące powłok posadzkowych w nowej konstrukcji terminala promowego AG Reederei Norden-Frisia na Norderney.

Jasne kolory i motywy dekoracyjne na elewacjach budynków mieszkalnych tworzą na warszawskiej starówce wspaniałą atmosferę. Po zniszczeniach w czasie II wojny światowej Stare Miasto zostało w 90 procentach odbudowane w latach pięćdziesiątych. Znajdujące się tam budynki mieszkalne wymagały już remontu. Omawiany "obiekt" stanowią z cztery elewacje o powierzchni 650 metrów kwadratowych, w pięciu różnych barwach wiodących. Cechami szczególnymi tego obiektu są cztery różne dekoracje elewacyjne, wyrazista kolorystyka, ręcznie nakładany tynk oraz dwa rodzaje sgraffito. „Sgraffito”, to technika dekoracji, w której po nałożeniu kilku warstw tynku części warstwy wierzchniej są zdrapywane, aby odsłonić dolną warstwę.

Przykuwająca wzrok konstrukcja ścian o siatkowej strukturze została wykonana z kawałków drewna iglastego. Drewno miało być wizualnie zaakcentowane i w sposób zrównoważony chronione.

Posadzka była skażona olejem mineralnym i musiała zostać wyburzona aż do fundamentów. Wymagane były hydroizolacja wewnętrzna i zewnętrzna przed wilgocią podciąganą z cokołu piwnicy. Z biegiem czasu tynkowa elewacja tynku została poważnie uszkodzona, woda mogła bez przeszkód przedostać się do wnętrza i spowodować uszkodzenie muru. W rezultacie powstały pęknięcia w murze i uszkodzenia spoin. Płyta posadzkowa wewnątrz miała liczne pęknięcia, pod płytkami ceramicznymi potrzebna byała hydroizolacja. Tynkowane ściany wewnętrzne również wymagały gruntownej renowacji.

Nowe budynki Leidsche Rijn Centrum musiały zostać zabezpieczone przed wnikaniem wilgoci. Duże powierzchnie należało wykończyć w krótkim czasie. Każdego dnia zużywano na miejscu 50-60 pojemników MB 2K. Na zakończenie prac uszczelniono ok. 5 km spawów z zakładką, 1,5 km spawów żelbetowych i ok. 4.000 szczelin stożkowych.

Ze względu na bliskość nabrzerza Menu, budynek jest zagrożony powodziami. Piwnica musiała być uszczelniona przed wodą napierającą do 1,5 m nad poziomem terenu. Ściany zewnętrzne na niższej kondygnacji zostały zaszlamowane od wewnątrz, aby umożliwić całkowite połączenie hydroizolacji pionowej. Istotnym elementem koncepcji hydroizolacji było wbudowanie przepony poziomej.Ściany wewnętrzne w sąsiednich pomieszczeniach i korytarzach zostały na nowo otynkowane. Ściany wewnętrzne w ogrzewanych pomieszczeniach zostały zaizolowane systemem iQ-Therm.

Z powodu zaawansowanej destrukcji konieczna stała się renowacja lub wymiana okien drewnianych. Zgniłe naroża i pękające lakiery na spękanym drewnie zapewniły dobre warunki do intensywnej erozji. Ze względu na skalę uszkodzeń najbardziej ekonomiczną i satysfakcjonującą opcją była produkcja 56 nwych okien. Elementy okien musiały jednak odpowiadać ich klasycznemu pierwowzorowi, tak aby zabytkowy budynek mógł zachować swój pierwotny charakter.

Kopalnia, w której obecnie mieści się Muzeum Śląskie, powstała w Bogucicach, obecnej dzielnicy Katowic, z inicjatywy emerytowanego rotmistrza Ignacego Ferdinanda von Beyma, który zgłosił zamiar uruchomienia kopalni na terenie ordynacji mysłowickiej, należącej do Stanisława Mieroszewskiego. Mieroszewski był posłem Sejmu Czteroletniego, przedostatnim właścicielem ziemi mysłowickiej. Odpowiadając na wyzwanie nowych czasów zakładał liczne kopalnie w swoich włościach. Kopalnia „Katowice” - dawniej Ferdinand - jest jedną z ostatnich pozostałości po Mieroszewskich w Katowicach.

W piwnicach budynku znajdowały się wilgotne i zasolone ściany z uszkodzonymi tynkami i pleśnią. Ze względu na brak hydroizolacji wilgoć mogła przenikać bez przeszkód i przez dziesięciolecia uniemożliwiła korzystanie z pomieszczeń piwnicznych.

Projekt pomieszczeń biurowych i administracyjnych miał wyrażać orientację na postęp, a akcentowana kolorystyka klatek schodowych - określać atmosferę pomieszczenia.

Dyrekcja Kolejowa Altona opracowała plany budowy wieży ciśnień w Niebüll w 1898 roku. Faktycznym początkiem budowy wieży, która miała zaopatrywać lokomotywy w wodę, był rok 1908. Dzisiejszy punkt orientacyjny Niebüll został zbudowany w stylu secesyjnym, a na jego szczycie wzniesiono mury szachulcowe z wypełnieniami z cegły. W 1972 r., wraz z końcem ery lokomotyw parowych, wieża wodna stracił znaczenie funkcjonalne. Niemieckie Koleje Państwowe przestały być zainteresowane, a nawet rozważano jej wyburzenie. Wieża stała się własnością miasta Niebüll. Zamierzano zachować ją dla potomności jako świadectwo przemysłowego dziedzictwa miasta. W 2010 r. Okręgowy Cech Rzemieślników prowadziło kampanię na rzecz jego zachowania. Wieża stała się ich własnością i została odnowiona przez młodych praktykantów w trakcie nauki zawodu. Obejmowało to także schody w klatce schodowej 10-metrowej wieży.

Jedną z pierwszych modernistycznych realizacji Romualda Gutta (polskiego architekta, przedstawiciela modernizmu, profesora Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i Politechniki Warszawskiej) była jego własna willa przy ulicy Hoene-Wrońskiego 5. Wzniesiona została w 1928 r. Budynek, sprawiający wrażenie różnie ułożonych brył, zbudowano z cementowej, szarej cegły, która należała do ulubionych przez architekta materiałów budowlanych. Elewacja domu powstała w wyniku przesunięcia poszczególnych warstw cegieł. Takie rozwiązanie dało interesujący efekt przeplatających się pasów światła i cieni. Willę otaczał ogród wielokrotnie przekomponowywany przez Romualda Gutta.Od 1977 roku budynek jest obiektem zabytkowym.